Odkrywam schematy dziecięcego umysłu
Odczuwanie smutku jest dla dzieci szczególnie trudną sytuacją, ponieważ realnie trudno jest im zrozumieć, że sytuacje różnią się stopniem ważności. Ustalenie hierarchii rzeczy ważnych i „ważniejszych” to skomplikowane zadanie dla małych ludzi. Gdy coś nie dzieje się po ich myśli w jednej chwili realnie „kończy im się świat”, zalewają się smutkiem, odczuwają rozpacz, toną w natłoku przykrych uczuć i myśli.
Nie płacz!
Jąkanie to nie tylko problem skurczy mięśni oddechowych, fonacyjnych i artykulacyjnych, ale przede wszystkim psychika. Zaburzenie to jest problemem złożonym, o zróżnicowanej postaci, przebiegu oraz różnorodnych przyczynach. Diagnozę tej trudności u małych dzieci należy jednak rozumieć bardzo szeroko – ważna jest nie tylko szczegółowa charakterystyka niepłynności mowy (objawy jąkania), ale również reakcje psychiczne na jąkanie oraz czynniki ryzyka zaburzenia.
ZANIM POSTAWIMY DIAGNOZĘ
Według dzieci sytuacje trudne, mogące wywoływać konflikt, to często absolutnie wszystkie momenty, w których biorą one udział. Dla nich wszystko może stać się zarzewiem nieporozumienia. Często złoszczą się więc o podobne rzeczy: dominację w zabawie czy grupie, posiadanie przedmiotów, nierespektowanie przepisów i reguł, wygraną oraz przegraną w grze, wzajemne naruszanie przestrzeni osobistej (popychanie, bicie, wyzywanie) czy ograniczenie swobody zachowania. W każdej z tych sytuacji mogą jednak zastosować zupełnie odmienne strategie radzenia sobie.
Jak dzieci rozwiązują konflikty?
„Nie denerwuj się”, „nie złość się”, „czemu krzyczysz” – jak często słowa te padają z ust rodziców i opiekunów, dając dziecku przekaz, że złości nie należy ani przeżywać ani wyrażać. A przecież wszystkie przeżywane przez dziecko emocje mają znaczenie i są konieczne do przeżycia – tak samo jest i ze złością. Złość ochroni dziecko przed sytuacjami, które mogą stanowić zagrożenie dla realizacji jego potrzeb i pragnień, da energię aby osiągnąć cel czy uchroni przed napastnikiem.
„Basiu przywitaj się…”, „podaj rączkę pani…”, „pobaw się z dziećmi…” w tak naturalny sposób wielu rodziców zachęca swoje dzieci do większej aktywności w kontaktach społecznych. Jakże częstą reakcją jest wówczas silniejsze trzymanie się maminej spódnicy, odwracanie wzroku, rumieniec czy zwyczajne „wstydzę się”. Nieśmiałość, jako cecha charakteru, jest zauważalna w sytuacjach, gdy podejrzewamy, że w jakikolwiek sposób nasza osoba lub podejmowane przez nas zachowanie będzie oceniane. Jest widoczna w trakcie wystąpień przed większą grupą, w sytuacji nawiązywania znajomości – przedstawiania się, opowiadania o sobie, wypowiadania się na temat własnych pomysłów – czy w kontakcie z autorytetem lub inną osobą, od której w jakikolwiek sposób jesteśmy zależni.
© 2024 Blog Schematia
Theme by Anders Noren — Up ↑